|
|
Η άσκηση επηρεάζει την ανάπτυξη των παιδιών;
Οι φορτίσεις που δέχεται ο αναπτυσσόμενος σκελετός είναι συχνά δυσανάλογες με την αντοχή του. Μολαταύτα, η ανάπτυξη του αθλούμενου παιδιού δεν έχει αποδειχθεί επιστημονικά ότι παραβλάπτεται. Το ερώτημα θα μπορούσε κάλλιστα να διατυπωθεί αντίστροφα: «Η ανάπτυξη επηρεάζει την αθλητική επίδοση;». Γιατί, επικρατεί η άποψη ότι η ανάπτυξη καθιστά τον παιδικό οργανισμό περισσότερο ευπαθή!
Τα μέρη εκείνα του σκελετού που υφίστανται ευκολότερα κάκωση, είναι
τα οστά και οι επιφύσεις τους, οι αρθρικοί και οι αυξητικοί χόνδροι.
Ένας μεγάλος αριθμός τραυματισμών που συναντώνται αποκλειστικά στις
τρυφερές ηλικίες (οστεοχονδρίτιδες, επιφυσιολισθήσεις, σπονδυλολύσεις
και αποσπαστικά κατάγματα), συνδέονται απ’ ευθείας με το γεγονός της
ανάπτυξης και απαιτούν ξεχωριστή προσοχή και φροντίδα.
Εκείνο που οφείλουν να γνωρίζουν όσοι ασχολούνται με την άθληση στις τρυφερές ηλικίες είναι πως τα παιδιά δεν είναι μικροσκοπικοί ενήλικες. Οι γονείς έχουν την υποχρέωση να σέβονται την προσωπικότητά τους, τη θέληση και τις αντοχές τους. Οι δάσκαλοι και οι γυμναστές πρέπει να ενημερώνονται συνεχώς γύρω από τις άγνωστες πτυχές του παιδικού ψυχισμού και τη δυναμική του, ώστε να μπορούν να αξιοποιήσουν το μέγιστο των δυνατοτήτων και των επιδεξιοτήτων. Οι γιατροί χρειάζεται να δείχνουν οξυδέρκεια και περισσή φροντίδα σε κάθε περίπτωση.
Η πλατυποδία αποτελεί μειονέκτημα για την άθληση;
Παρά το θόρυβο που έχει δημιουργηθεί στον κόσμο των μη ειδικών, η ίδια η επιστημονική κοινότητα ασχολείται ελάχιστα με την πλατυποδία. Και τούτο γιατί το πραγματικά λειτουργικό πρόβλημα υπάρχει και αναζητάει τη λύση του, όταν η πτώση της ποδικής καμάρας προκαλεί πόνο, ή συνοδεύεται με δυσκαμψία και εύκολη κόπωση, ή παραμορφώνει τα υποδήματα και συνυπάρχει με σφιχτό και κοντό Αχίλλειο τένοντα. Οι περιπτώσεις αυτές είναι αληθινά σπάνιες. Μόλις το 4% των παιδιών που σε μικρή ηλικία παρουσίαζαν χαλαρή πλατυποδία, μπορεί να τη διατηρήσουν και μέχρι την ηλικία των 10 ετών.
Σε ό,τι αφορά τους δρομείς, η πλατυποδία αντιμετωπίζεται αποτελεσματικά, χάρις στα σύγχρονα αθλητικά υποδήματα. Οι επώνυμες κατασκευάστριες εταιρείες πέτυχαν να δημιουργήσουν μοντέλα για κάθε τύπο ποδιού. Η ίση κατανομή των φορτίων που δέχεται το πέλμα σε κάθε διασκελισμό, είναι πρωταρχικό τους μέλημα και, όπως φαίνεται, τα καταφέρνουν θαυμάσια! Στις μέρες μας, δεν είναι λίγοι οι δρομείς με πλατυποδία που κατορθώνουν να τερματίσουν το μαραθώνιο απρόσκοπτα.
Ο «αιφνίδιος θάνατος» είναι αιφνίδιος;
Είναι σημαντικό να κατανοήσουμε ότι κάθε άτομο που πεθαίνει ξαφνικά στη διάρκεια της φυσικής άσκησης, πάσχει από σοβαρή ασθένεια της καρδιάς ή των μεγάλων αγγείων, που το οδηγεί αναπόφευκτα στο μοιραίο. Είναι επίσης ουσιώδες να αντιληφθούμε τη συνέργεια πολυάριθμων προδιαθεσικών παραγόντων (όπως το κάπνισμα, η υπέρταση, η υψηλή τιμή της χοληστερίνης στο αίμα και η καθιστική ζωή) που μπορούν να λειτουργήσουν ανά πάσα στιγμή επιβαρυντικά.
Τα άτομα που πέθαναν ξαφνικά στη διάρκεια της άσκησης, είχαν ενοχληθεί κάποτε από συμπτώματα καρδιακής νόσου, τα οποία αγνόησαν θανάσιμα. Τα πρόδρομα συμπτώματα πρέπει να κοινοποιούνται και να αποτελούν αντικείμενο διερεύνησης. Δεν ωφελεί να εθελοτυφλεί κανείς. Δεν δικαιολογείται στην εποχή μας - όταν η τεχνολογία και η τεχνογνωσία έχουν ήδη κάνει ιλιγγιώδη άλματα - να γυρνάμε απερίσκεπτα την πλάτη στην επιστήμη. Η γνώμη του ειδικού, αλλά και η έγκαιρη αντιμετώπιση του κάθε προβλήματος, αποτελούν τα εχέγγυα της πλήρους ίασης στις περισσότερες των περιπτώσεων.
Ο ίδιος ο αθλητής είναι ένοχος για τον τραυματισμό;
Οι αθλητές διατρέχουν σε κάθε τους βήμα τον κίνδυνο να υποστούν κάποια κάκωση. Τις τελευταίες δεκαετίες, μαζί με τον αυξανόμενο αριθμό όσων ασχολούνται με το τρέξιμο συστηματικά, έγινε αντιληπτή η εντυπωσιακή αύξηση της συχνότητας των τραυματισμών που απαιτούσαν ιατρική συμβουλή. Το γεγονός έκανε ορισμένους ερευνητές (που προφανώς δεν συμφωνούν με την εξαντλητική άσκηση) να μιλήσουν για μια αληθινή πανδημία τραυματισμών!
Οι υπεύθυνοι παράγοντες πρέπει ν’ αναζητηθούν σε τρεις κατηγορίες:
(α) προπονητικά σφάλματα,
(β) εμβιομηχανικές παράμετροι που σχετίζονται με την ανατομική κατασκευή του αθλητή και τη δυναμική της ίδιας της άσκησης,
(γ) εξωτερικές συνθήκες, όπως το κλίμα, το υψόμετρο, η μορφή του τεραίν, το αθλητικό υπόδημα, ο λοιπός ρουχισμός κ.λπ.
Η ευθύνη του αθλητή περιορίζεται στο βαθμό που του αναλογεί. Αν δηλαδή αυξήσει υπερβολικά τον όγκο της προπόνησης πριν τον αγώνα σε βάρος της ανάπαυσης και του ύπνου, είναι βέβαιο ότι θα οδηγηθεί σε τραυματισμό. Αν πάλι αδιαφορήσει για τις ανατομικές του ιδιαιτερότητες (πλατυποδία, ανισοσκελία κ.λπ.) που επηρεάζουν αρνητικά τη δρομική του συμπεριφορά, θα επωμιστεί τις συνέπειες. Αν, τέλος, δεν φροντίσει να εφοδιαστεί με τα κατάλληλα υποδήματα, ή δεν επιλέξει φιλικό τεραίν για το τρέξιμο, είναι επόμενο να τραυματιστεί.
Ο αθλητισμός συμβάλλει στη μακροζωία;
Οι περισσότεροι βιολόγοι και γενετιστές ονειρεύονται σήμερα την πιθανότητα να επιτύχουν σύντομα τη δημιουργία ενός νέου ανθρώπινου είδους που θα διανύει τη δεύτερη εκατονταετία της ζωής του διατηρώντας απαλό δέρμα, σφριγηλούς μύες, οξεία όραση, υψηλά επίπεδα ζωτικής ενέργειας και σεξουαλική ικανότητα εφάμιλλη με αυτήν της πρώτης του νιότης. Η χρήση ουσιών (όπως της μελατονίνης), οι διάφορες ορμονοθεραπείες, η πλούσια σε αντιοξειδωτικές ουσίες διατροφή και η συστηματική άσκηση, φαίνεται ότι βελτιώνουν - κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις - την ποιότητα ζωής, αλλά αδυνατούν να επιμηκύνουν το προσδόκιμο επιβίωσης.
Η έρευνα στρέφεται πλέον σε άλλους τομείς: στην αποφασιστική επέμβαση στο γονιδίωμα του κυττάρου και στην αποκάλυψη των μυστικών που αυτό κρύβει για τη γήρανση των ιστών.
Πηγή: www.runningnews.gr
Οι φορτίσεις που δέχεται ο αναπτυσσόμενος σκελετός είναι συχνά δυσανάλογες με την αντοχή του. Μολαταύτα, η ανάπτυξη του αθλούμενου παιδιού δεν έχει αποδειχθεί επιστημονικά ότι παραβλάπτεται. Το ερώτημα θα μπορούσε κάλλιστα να διατυπωθεί αντίστροφα: «Η ανάπτυξη επηρεάζει την αθλητική επίδοση;». Γιατί, επικρατεί η άποψη ότι η ανάπτυξη καθιστά τον παιδικό οργανισμό περισσότερο ευπαθή!
Εκείνο που οφείλουν να γνωρίζουν όσοι ασχολούνται με την άθληση στις τρυφερές ηλικίες είναι πως τα παιδιά δεν είναι μικροσκοπικοί ενήλικες. Οι γονείς έχουν την υποχρέωση να σέβονται την προσωπικότητά τους, τη θέληση και τις αντοχές τους. Οι δάσκαλοι και οι γυμναστές πρέπει να ενημερώνονται συνεχώς γύρω από τις άγνωστες πτυχές του παιδικού ψυχισμού και τη δυναμική του, ώστε να μπορούν να αξιοποιήσουν το μέγιστο των δυνατοτήτων και των επιδεξιοτήτων. Οι γιατροί χρειάζεται να δείχνουν οξυδέρκεια και περισσή φροντίδα σε κάθε περίπτωση.
Η πλατυποδία αποτελεί μειονέκτημα για την άθληση;
Παρά το θόρυβο που έχει δημιουργηθεί στον κόσμο των μη ειδικών, η ίδια η επιστημονική κοινότητα ασχολείται ελάχιστα με την πλατυποδία. Και τούτο γιατί το πραγματικά λειτουργικό πρόβλημα υπάρχει και αναζητάει τη λύση του, όταν η πτώση της ποδικής καμάρας προκαλεί πόνο, ή συνοδεύεται με δυσκαμψία και εύκολη κόπωση, ή παραμορφώνει τα υποδήματα και συνυπάρχει με σφιχτό και κοντό Αχίλλειο τένοντα. Οι περιπτώσεις αυτές είναι αληθινά σπάνιες. Μόλις το 4% των παιδιών που σε μικρή ηλικία παρουσίαζαν χαλαρή πλατυποδία, μπορεί να τη διατηρήσουν και μέχρι την ηλικία των 10 ετών.
Σε ό,τι αφορά τους δρομείς, η πλατυποδία αντιμετωπίζεται αποτελεσματικά, χάρις στα σύγχρονα αθλητικά υποδήματα. Οι επώνυμες κατασκευάστριες εταιρείες πέτυχαν να δημιουργήσουν μοντέλα για κάθε τύπο ποδιού. Η ίση κατανομή των φορτίων που δέχεται το πέλμα σε κάθε διασκελισμό, είναι πρωταρχικό τους μέλημα και, όπως φαίνεται, τα καταφέρνουν θαυμάσια! Στις μέρες μας, δεν είναι λίγοι οι δρομείς με πλατυποδία που κατορθώνουν να τερματίσουν το μαραθώνιο απρόσκοπτα.
Ο «αιφνίδιος θάνατος» είναι αιφνίδιος;Είναι σημαντικό να κατανοήσουμε ότι κάθε άτομο που πεθαίνει ξαφνικά στη διάρκεια της φυσικής άσκησης, πάσχει από σοβαρή ασθένεια της καρδιάς ή των μεγάλων αγγείων, που το οδηγεί αναπόφευκτα στο μοιραίο. Είναι επίσης ουσιώδες να αντιληφθούμε τη συνέργεια πολυάριθμων προδιαθεσικών παραγόντων (όπως το κάπνισμα, η υπέρταση, η υψηλή τιμή της χοληστερίνης στο αίμα και η καθιστική ζωή) που μπορούν να λειτουργήσουν ανά πάσα στιγμή επιβαρυντικά.
Τα άτομα που πέθαναν ξαφνικά στη διάρκεια της άσκησης, είχαν ενοχληθεί κάποτε από συμπτώματα καρδιακής νόσου, τα οποία αγνόησαν θανάσιμα. Τα πρόδρομα συμπτώματα πρέπει να κοινοποιούνται και να αποτελούν αντικείμενο διερεύνησης. Δεν ωφελεί να εθελοτυφλεί κανείς. Δεν δικαιολογείται στην εποχή μας - όταν η τεχνολογία και η τεχνογνωσία έχουν ήδη κάνει ιλιγγιώδη άλματα - να γυρνάμε απερίσκεπτα την πλάτη στην επιστήμη. Η γνώμη του ειδικού, αλλά και η έγκαιρη αντιμετώπιση του κάθε προβλήματος, αποτελούν τα εχέγγυα της πλήρους ίασης στις περισσότερες των περιπτώσεων.
Ο ίδιος ο αθλητής είναι ένοχος για τον τραυματισμό;
Οι αθλητές διατρέχουν σε κάθε τους βήμα τον κίνδυνο να υποστούν κάποια κάκωση. Τις τελευταίες δεκαετίες, μαζί με τον αυξανόμενο αριθμό όσων ασχολούνται με το τρέξιμο συστηματικά, έγινε αντιληπτή η εντυπωσιακή αύξηση της συχνότητας των τραυματισμών που απαιτούσαν ιατρική συμβουλή. Το γεγονός έκανε ορισμένους ερευνητές (που προφανώς δεν συμφωνούν με την εξαντλητική άσκηση) να μιλήσουν για μια αληθινή πανδημία τραυματισμών!
Οι υπεύθυνοι παράγοντες πρέπει ν’ αναζητηθούν σε τρεις κατηγορίες:
(α) προπονητικά σφάλματα,
(β) εμβιομηχανικές παράμετροι που σχετίζονται με την ανατομική κατασκευή του αθλητή και τη δυναμική της ίδιας της άσκησης,
(γ) εξωτερικές συνθήκες, όπως το κλίμα, το υψόμετρο, η μορφή του τεραίν, το αθλητικό υπόδημα, ο λοιπός ρουχισμός κ.λπ.
Η ευθύνη του αθλητή περιορίζεται στο βαθμό που του αναλογεί. Αν δηλαδή αυξήσει υπερβολικά τον όγκο της προπόνησης πριν τον αγώνα σε βάρος της ανάπαυσης και του ύπνου, είναι βέβαιο ότι θα οδηγηθεί σε τραυματισμό. Αν πάλι αδιαφορήσει για τις ανατομικές του ιδιαιτερότητες (πλατυποδία, ανισοσκελία κ.λπ.) που επηρεάζουν αρνητικά τη δρομική του συμπεριφορά, θα επωμιστεί τις συνέπειες. Αν, τέλος, δεν φροντίσει να εφοδιαστεί με τα κατάλληλα υποδήματα, ή δεν επιλέξει φιλικό τεραίν για το τρέξιμο, είναι επόμενο να τραυματιστεί.
Ο αθλητισμός συμβάλλει στη μακροζωία;
Οι περισσότεροι βιολόγοι και γενετιστές ονειρεύονται σήμερα την πιθανότητα να επιτύχουν σύντομα τη δημιουργία ενός νέου ανθρώπινου είδους που θα διανύει τη δεύτερη εκατονταετία της ζωής του διατηρώντας απαλό δέρμα, σφριγηλούς μύες, οξεία όραση, υψηλά επίπεδα ζωτικής ενέργειας και σεξουαλική ικανότητα εφάμιλλη με αυτήν της πρώτης του νιότης. Η χρήση ουσιών (όπως της μελατονίνης), οι διάφορες ορμονοθεραπείες, η πλούσια σε αντιοξειδωτικές ουσίες διατροφή και η συστηματική άσκηση, φαίνεται ότι βελτιώνουν - κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις - την ποιότητα ζωής, αλλά αδυνατούν να επιμηκύνουν το προσδόκιμο επιβίωσης.
Η έρευνα στρέφεται πλέον σε άλλους τομείς: στην αποφασιστική επέμβαση στο γονιδίωμα του κυττάρου και στην αποκάλυψη των μυστικών που αυτό κρύβει για τη γήρανση των ιστών.
Πηγή: www.runningnews.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου